Podejście tradycyjne to jeden ze sposobów zarządzania projektami, który ma za zadanie identyfikować sekwencje kroków użytych do ich wykonania (kompletny proces). Zwykle w projekcie wyróżnia się pięć faz, takich jak: inicjacja projektu, planowanie projektu, wykonywanie projektu, monitorowanie projektu i ukończenie projektu. Poszczególne etapy różnią się między sobą stopniem zaangażowania zasobów, czasem trwania a także stosowanych metod wobec kontroli, planowania czy prowadzenia projektu. Warto dodać, że nie zawsze projekt przechodzi przez wszystkie etapy, bywa, że w trakcie zostaje anulowany i często w praktyce są, zanim osiągnął swój faktyczny koniec. Mogą również zdarzyć się przypadki kiedy projekt przejdzie któryś z etapów kilkukrotnie lub może też nie posiadać kilku z faz. Z racji czego zarządzanie projektami powinno brać pod uwagę w miarę możliwości zakres zmiennych czynników czyli zakres projektu, budżet, jakość, czas na realizację oraz ewentualne ryzyko.
Metodyki tradycyjne głównie opisują wzorcowe role i pewne zakresy odpowiedzialności. Jednocześnie zalecają dostosowanie ich do specyfiki danego projektu a także profilu kompetencyjnego ale także psychospołecznego konkretnych osób. Metodyki te definiują strukturę organizacyjną projektu by zwiększyć zaangażowanie stron danego projektu. Struktura ta nazywana jest Zespołem Zarządzania Projektem i podzielona jest na tak zwaną trój-poziomową strukturą organizacyjną projektu. Podział ten ma na celu wyznaczenie trzech obowiązkowych roli: Kierownika Projektu, Komitetu sterującego a także Zespołów Technicznych/Roboczych. Każda z ról ma na siebie nałożone inne obowiązki i tak Kierownik Projektu zgodnie z metodykami tradycyjnymi odpowiada za między innymi: organizację projektu, eskalację problemów, prowadzenie dokumentacji, ustalenie standardów oraz zasad czy raportowanie Komitetowi Sterującemu. Zadania Komitetu Sterującego to na przykład: sterowanie całością projektu, zatwierdzanie zmian czy zapewnianie środków finansowych a także zasobów rzeczowych czy ludzkich. Natomiast funkcje zespołów roboczych nadzorują Kierownicy Zespołów. Zakres obowiązujących ich zadań obejmuje między innymi: udzielanie pomocy w planowaniu projektu czy testach produktu, raportowanie do Kierownika Projektu czy bezpośrednie kierowanie przebiegiem prac w zakresie specjalności.
Warto zauważyć, że tradycyjne metodyki zarządzania projektem umożliwiają łączenie ról w strukturze Komitetu Sterującego. Podejście tradycyjne do zarządzania projektem okazuje się jednak mniej samodzielne w przeciwieństwie do np. metod zwinnych. Tradycyjne metodyki są zdecydowanie sformalizowanymi, zorientowanymi na dokumenty metodykami co utrudnia wprowadzanie częstych i szybkich zmian w wymaganiach. Każda jedna zmiana musi zostać formalnie skontrolowana zgodnie z pewną procedurą sterowania zmianami oraz zagadnieniami. Wnioskując – sprawdzają się jedynie w przypadkach projektów, które mają bardzo małe prawdopodobieństwo zmiany tych wymagań w trakcie trwania projektu. Metodyka wyraźnie bazuje na założeniach z samego początku projektu i zakłada, że wymagania klienta są równoznaczne z jego potrzebami. Jest to naturalne założenie będące charakterystyczną cechą projektów tradycyjnych. Dodać trzeba, że tradycyjne podejście jest podejściem sekwencyjno-kaskadowym. Wiąże się to głównie z fazą Inicjacji projektu czyli terminami, czasem oraz harmonogramami. Kaskadowość tej metodyki dotyczy zakresu czasu jaki obejmuje cały projekt czyli ogólnego harmonogramu od początku do końca projektu. Zaplanowana ilość etapów w projekcie występuje jeden po drugim do których się nie wraca, uznane są za zakończone. Natomiast sekwencyjność dotyczy czynności, które opierają się na szacowaniu terminów kolejnego etapu na bieżąco, bez planowania na zapas wszystkich etapów z których przykładowa część rozpocznie się za dwa lata.