Jest to język stanowiący rozszerzenie języka programowania C o możliwości programowania obiektowego, wzorowany głównie na Smalltalku.
Objective-c powstał na początku lat 80. XX wieku za zasługą Toma Love i Brada Coxa w ich firmie informatycznej Stepstone, wcześniej znanej jako PPI (Productivity Products International). Natomiast w roku 1986 B. Cox opublikował główny opis Objective-C jako pierwotną postać w książce "Programowanie obiektowe, ewolucyjnego podejścia".
Jest to tak zwany język ogólnego przeznaczenia, przede wszystkim wykorzystywany do programowania przez firmę Apple dla systemów operacyjnych takich jak OS X i iOS a także ich interfejsów API: Cocoa oraz Cocoa Touch. Nawiązując do składni Objective-C, wymienić można jedynie dwa rozszerzenia, które wchodzą w interakcje z językiem C. Są to kwadratowe nawiasy, służące do wywoływania metod oraz znak specjalny "@" pozwalający na wywoływanie definicji specyficznych dla Objective-C. Takie rozwiązanie zdecydowanie posłużyło wielu programistom Objective-C. Zostały również wprowadzone specjalne typy, będące unikalnymi referencjami dla obiektu, stworzone już według języka C (np. typ id). Jak wspomniane zostało wyżej, Objective-C wzorowany był również na Smalltalku, których składnie są bardzo podobne między innymi przez charakterystyczne wielosłowne nazwy metod. Natomiast w przeciwieństwie do Smalltalka, obiektem jest wyłącznie to, co zostało dostarczone przez nakładkę. Warto także wspomnieć, że Objective-C nie posiada standardu języka, gdyż dwie koncepcje Apple i Stepstone rozwijane są niezależnie.
Przykładowy kod programisty Objective-C
Objective-C Przykład #1
#include <stdio.h>
main ()
{
printf ("I am a C program");
}
Objective-C Przykład #2
#include <stdio.h>
int sum ( int a, int b );
main ()
{
int intSum = sum (5, 8);
printf ("Sum: %i", intSum);
}
int sum ( int a, int b )
{
return a + b;
}